آزمایش تجمع پلاکتی : آزمایش تجمع پلاکتی بررسی می‌کند که پلاکت‌های شما چقدر خوب به هم می‌چسبند تا لخته خون تشکیل دهند. پلاکت‌ها نوعی سلول خونی هستند. آن‌ها با چسبیدن به یکدیگر به تشکیل لخته خون کمک می‌کنند. لخته چیزی است که هنگام زخم خونریزی را متوقف می‌کند. بدون پلاکت‌ها، ممکن است تا حد مرگ خونریزی کنید.
آزمایش تجمع پلاکتی نیاز به نمونه خون دارد. در ابتدا نمونه بررسی می‌شود تا نحوه توزیع پلاکت‌ها در پلاسما، قسمت مایع خون، بررسی شود. سپس یک ماده شیمیایی به نمونه خون شما اضافه می‌شود تا سرعت لخته شدن پلاکت‌های شما بررسی شود. این آزمایش همچنین ممکن است آزمایش تجمع پلاکتی یا سنجش تجمع پلاکتی نامیده شود.
چرا این آزمایش انجام می‌شود؟
اگر علائم اختلال خونریزی، عملکرد غیرطبیعی پلاکت یا تعداد کم پلاکت را تجربه می‌کنید، پزشک شما این آزمایش را تجویز می‌کند. علائم ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- خونریزی بیش از حد
- کبودی بیش از حد
- خونریزی از بینی یا لثه
- خونریزی بیش از حد قاعدگی
- خون در ادرار یا مدفوع
در صورت داشتن سابقه خانوادگی مشکلات خونریزی، پزشک شما ممکن است این آزمایش را نیز تجویز کند.
نتایج این آزمایش می‌تواند به پزشک شما در تشخیص علت مشکلات خونریزی کمک کند. همچنین می‌تواند به تشخیص موارد زیر کمک کند:
- اختلال خودایمنی (مانند لوپوس اریتماتوز سیستمیک)
- اختلالات ژنتیکی (از جمله سندرم برنارد-سولیه، بیماری فون ویلبراند، ترومبوستنی گلانزمن یا بیماری ذخیره پلاکت)
- عوارض جانبی دارو (که بر عملکرد پلاکت تأثیر می‌گذارند)
- اختلالات میلوپرولیفراتیو (مانند انواع خاصی از لوسمی)
- اورمی (بیماری ناشی از بیماری کلیوی قابل توجه)
نحوه آماده شدن برای آزمایش
مگر اینکه خلاف این به شما گفته شود، می‌توانید قبل از این آزمایش غذا بخورید و بنوشید. می‌توانید آن را در هر زمانی از روز برنامه‌ریزی کنید، مگر اینکه پزشک شما خلاف آن را تجویز کند. نباید 20 دقیقه قبل از آزمایش ورزش کنید.
تعدادی از داروها می‌توانند بر نتایج این آزمایش تأثیر بگذارند. پزشک خود را از تمام داروهایی که مصرف می‌کنید، از جمله داروهای بدون نسخه و تجویزی، مطلع کنید. پزشک به شما خواهد گفت که آیا باید قبل از آزمایش، مصرف دارو را متوقف کنید یا دوز آن را تغییر دهید یا خیر.
داروهایی که می‌توانند با آزمایش تجمع پلاکتی تداخل داشته باشند عبارتند از:
- داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی (NSAIDs)، از جمله آسپرین (یا داروهای ترکیبی حاوی آسپرین)
- آنتی‌هیستامین‌ها
- آنتی‌بیوتیک‌ها (از جمله پنی‌سیلین‌ها، سفالوسپورین‌های خاص و نیتروفورانتوئین)
- داروهای ضدافسردگی سه حلقه‌ای
- داروهای ضدپلاکت تینوپیریدین (از جمله پراسوگرل، کلوپیدوگرل، دی‌پیریدامول و تیکلوپیدین)
- تئوفیلین (دارویی که برای شل کردن عضلات مجاری هوایی استفاده می‌شود) (منبع)
لطفا مقالات مرتبط دیگر را مطالعه کنید