خطرات اطلاعات نادرست در مورد اوتیسم : متخصصان نگرانی‌های زیر را در مورد اطلاعات نادرست در مورد ASD مطرح می‌کنند.
تشدید خودآزمایی نادرست
فرانتس گفت: استفاده از ارزیابی‌های استاندارد شده توسط متخصصان، یکپارچگی سیستم تشخیصی را حفظ می‌کند و تضمین می‌کند که افراد صحیح شناسایی شوند. او گفت: “خطرات خودآزمایی اساساً این است که احتمالاً نادرست است و به فرد اجازه نمی‌دهد واجد شرایط دریافت خدمات مورد نیاز برای حمایت از او در تمام جنبه‌های زندگی‌اش باشد.”
اوبراین افزود که تشخیص ASD به صورت آنی انجام نمی‌شود، بلکه به مرور زمان و با جمع‌آوری اطلاعات توسط درمانگر و آشنایی با مراجعین خود انجام می‌شود. او گفت: “تشخیص در نهایت به صلاحدید درمانگر بستگی دارد، اما بهتر است به عنوان بخشی از مکالمه بین درمانگر و مراجع انجام شود. وضعیت اغلب زمانی پیچیده‌تر می‌شود که خودآزمایی‌ها با مشاهدات درمانگر در تضاد باشند.”
افراد می‌توانند به اطلاعات نادرست وابسته شوند
با توجه به استفاده فعلی از الگوریتم‌ها توسط پلتفرم‌های رسانه‌های اجتماعی، اوبراین گفت که افراد ممکن است در معرض جریان مداومی از اطلاعات نادرست قرار گیرند و وابستگی آنها به اطلاعات یا تشخیص را عمیق‌تر کنند. او گفت: «این امر، هدایت مکالمه تشخیص را برای درمانگر به کاری بسیار دشوار تبدیل می‌کند که می‌تواند منجر به مبارزه قدرت بین آموزش و تجربه درمانگر و قرار گرفتن مراجع در معرض رسانه‌های اجتماعی شود.»
او افزود که این امر به ویژه در مورد ASD، اختلالات خلقی، اختلالات شخصیت مرزی و خودشیفته و اختلال مصرف حشیش صادق است.
زبان رسمی مورد استفاده متخصصان سلامت روان را تضعیف می‌کند
خطرات اطلاعات نادرست در مورد اوتیسم : راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-5) کتابچه‌ای است که توسط متخصصان مراقبت‌های بهداشتی به عنوان راهنمای معتبر برای تشخیص اختلالات سلامت روان استفاده می‌شود. اوبراین گفت: «حتی اگر کسی DSM-5 را با کمی تردید بپذیرد، داشتن یک زبان مشترک با معانی بسیار خاص برای اینکه ارائه دهندگان خدمات درمانی بتوانند با یکدیگر و مراجعین خود ارتباط برقرار کنند، از اهمیت بالایی برخوردار است.»
او افزود، روند خود-تشخیصی در رسانه‌های اجتماعی، درک رایج از تشخیص‌ها، به‌ویژه اختلال طیف اوتیسم، را «تضعیف» کرده و معنای تشخیص را تغییر داده است. اوبراین گفت: «هنگام کار با نوجوانان، اکنون بسیار رایج است که آنها در جلسه پذیرش شرکت کنند و متقاعد شوند که اختلال دوقطبی، اختلال طیف اوتیسم دارند و توسط والدین خودشیفته خود «تحت فشار» قرار گرفته‌اند. تقریباً همیشه، آنها از این اصطلاحات به روش‌هایی استفاده می‌کنند که درمانگران از آنها استفاده نمی‌کنند.» (منبع)
لطفا مقالات مرتبط دیگر را مطالعه کنید